Resettlement Lazia and saying goodbye

Woensdagochtend zijn we naar een basisschool aan de rand van Jinja geweest, Peters primary school. Een paar andere vrijwilligers hadden de directeur van de school ontmoet en waren uitgenodigd om langs te komen. Uiteraard leek dat ons als juffen ook een leuk idee!
We zouden om 8 uur opgehaald worden en dat werd op z'n Oegandees natuurlijk half 9. Dat halfuurtje wachten werd helemaal goed gemaakt toen er een ouderwets schoolbusje onze straat in kwam gereden. We vonden het allemaal super leuk om daarmee te gaan. Het was volgens mij een leuk gezicht om 9 vrouwelijke Mzungu's in een schoolbus door Jinja te zien rijden!
Alleen groep 7 en 8 hadden nog school, de andere groepen hadden al vakantie. We begonnen de ochtend met een sportdag waarbij we voetbal, flessenvoetbal en estafette hebben gedaan. Vooral de estafette met het rennen met een passievrucht op een lepel en een natte spons was een groot succes bij de kinderen!
Het viel ons op dat de leeftijden in deze groepen wel echt anders waren dan op Nederlandse scholen. In deze groepen zaten ook echt jongens van al zeker 15 jaar in groep 8 bijvoorbeeld.
Na de sportdag mochten we nog een uurtje mee kijken bij de lessen. In de lokalen hangen er net als in Nederlandse klassen ook dingen aan de muur. Het leuke is dat je hier typische Oegandese dingen ziet hangen, zoals the lifecycle of a cockroach, identification of farm animals (branding, tattooing etc.) en de onderdelen van maize corn (dat eten ze hier heel veel). Leuk om te zien dat dat zo per land kan verschillen.

Die middag en avond zijn we naar het babieshome geweest. We wilden ook graag een keer een avond mee maken, want we hadden gehoord dat dat heel leuk is en dat klopte! De kinderen waren een stuk drukker dan overdag en hangen als een stel apen aan je. We waren de enige vrijwilligers, dus alle kinderen kwamen vooral bij ons spelen. Het was een super leuke avond en de avond aunties waren heel blij met onze hulp, er is 's avonds namelijk ook een hoop te doen.

We hebben ook de vader van baby Nixon ontmoet. Hij is nog vrij jong en heeft toen zijn vrouw/vriendin omkwam in een auto-ongeluk Nixon opgegeven bij het babieshome, omdat hij er zelf niet goed genoeg voor kon zorgen. Nixon zit hier vooral voor de babyvoeding die vader niet kan betalen, zodra hij gewoon voedsel kan eten gaat hij waarschijnlijk weer terug naar zijn vader. Omdat wij veel met de baby's zijn, was het fijn om eens een beeld bij die vader te hebben en leuk om te horen dat hij Nixon zo vaak bezoekt. Het was goed om te zien dat het ook op deze manier hier kan gaan.

Na het babieshome hadden we het afscheidsetentje van Laura. Helaas hebben wij haar donderdag gedag moeten zeggen, want zij vliegt zaterdag weer terug naar Nederland.

Donderdag hebben we weer een leuke en productieve dag gehad in het babieshome. De aunties hadden een meeting over hoe ze het beste met de gehandicapte kinderen konden omgaan. Om die reden kwam Sharon, het hoofd van het babieshome, ons vragen of wij het prettig vonden en aankonden om een tijdje alleen met alle kinderen te zijn. Wij vonden dat uiteraard geen enkel probleem en het was fijn om te horen dat ze ons dat toe vertrouwde. De aunties, Sharon en andere werknemers op het babieshome laten sas en ik bijna elke dag op het babieshome weten dat ze het fijn vinden hoe hard we werken en wat we allemaal voor ze over hebben. Het is echt leuk om te zien hoe blij ze met ons zijn.

Met het laatste ingezamelde geld gaan wij een resettlement doen van een meisje in het babieshome, Lazia. Zij stond als eerste op de lijst om terug te worden geplaatst bij haar oma en haar familie wacht al best lang op dit moment. Toen Sas en ik dat hoorden, hadden we er meteen een goed gevoel bij en wilden we dit graag gaan realiseren. Ook Heather, een Amerikaanse vrijwilligster met een eigen organisatie, gaat met ons mee en financiert ook een deel. Donderdagmiddag hebben we de spullen die mee gaan op een leuke markt in Jinja gekocht (zie blaadje) en we vertrokken vrijdagochtend om ongeveer half 9 naar een dorpje iets boven Kampala.
Donderdagavond hebben we weer een heerlijke goedkope maaltijd van ongeveer 50 cent p.p. gegeten. Het bestond uit: zelfgemaakte frietjes en Samosa (gefrituurde driehoekjes met groente erin), het was heerlijk!

Vrijdagochtend was het dan zover! Om half 9 vertrokken van het babieshome naar de familie van Lazia. De familie van Lazia woonde iets boven Kampala. Aangezien er file was, werd het best een lange rit. Lazia heeft lekker wat gegeten en gedronken en is op mijn (Emma) schoot in slaap gevallen. Toen we er waren werden we door de oma en een hoop kinderen uit de buurt naar het huis van oma geleid. Het huis zag er goed uit en oma vertelde dat ze zich onderhoudt met twee baantjes. We hadden er al gelijk een goed gevoel bij. We werden rondgeleid door het huis en voorgesteld aan het broertje en de moeder van Lazia. De oma van Lazia wordt de hoofd verzorgster. We hadden er echt een goed gevoel bij! Ook Lazia moest niet huilen toen ze werd opgepakt door moeder en oma, dus dat was ook een goed teken. Na het overhandigen van de spullen van het lijstje, stonden we op het punt om weer terug naar huis te gaan. Richard onze driver hield ondertussen de kinderen uit het dorp bezig. Hij had harde Afrikaanse muziek aan gezet in de auto en was gaan dansen met de kinderen op straat, dat was een heel leuk gezicht. Toen we wegreden met de auto hoefde Lazia ook niet te huilen. We vonden het wel moeilijk om haar achter te laten, maar we wisten dat ze goed terecht was gekomen. Heather de Amerikaanse vrijwilligster gaat over 2 weken op bezoek om te kijken of alles nog goed gaat en daarna weer over een maand. We hopen natuurlijk dat Lazia een fijn leven kan blijven leiden bij haar eigen familie!
Op de terugweg hebben we er 6 uur over gedaan, echt een bizar lange reis met veel file en drukte. Gelukkig hadden we veel lekkers en gezellige muziek in de auto. Ook was de rit een echte Oegandese ervaring, één die we niet snel zullen vergeten!
Die avond hebben we bij een lokale pizzeria ons afscheidsetentje gehouden met een groep vrijwilligers, ook die gaan we heel erg missen!

Zaterdag was dan echt onze laatste dag in het babieshome. We hebben geholpen in de verzorging, gespeeld met de kinderen en de baby geitjes en lekker ijs gehaald voor iedereen. Het was weer een super gezellig dag. Rond 3 uur was dan echt het moment van afscheid nemen aangebroken. We hadden hier natuurlijk niet naar uitgekeken en het was ook echt wel moeilijk. Eerst hebben we alle kindjes gedag gezegd, geknuffeld en gekust en daarna uiteraard ook nog de aunties. Ze vonden het ook heel jammer dat we gingen en we moesten zeker terug komen! Na een aantal tranen liepen we dan toch echt de gate uit.
Het is echt moeilijk om na al die weken ze daar achter te laten met het idee dat je ze voorlopig niet ziet. Gelukkig hebben we nog een hele hoop foto's!

Nu hebben we ons even getrakteerd op troostvoer, wat bestond uit een cheeseburger met frietjes. Vanavond gaan we nog gezellig uit met vrijwilligers, morgen een dagje Jinja Nile resort en 's avonds naar Kampala. Maandag overdag gaan we nog helpen bij het straatproject van onze organisatie en doen we een sloppenwijkentour door Kampala. Die nacht om 03:50 vliegen we dan toch echt terug naar huis. Hoe onze laatste dagen zijn verlopen, beschrijven wij dinsdag of woensdag als we weer thuis zijn op ons blog!

Ook komt er een deze dagen een video op van de terugplaatsing van Lazia, zodat jullie kunnen zien hoe dat is verlopen.

Liefs,

Sasha en Emma