Mukembo

Afgelopen zaterdag hebben we een klein feestje gevierd in het babieshome. Het was de laatste dag van 4 vrijwilligers, waardoor we het gezellig wilden maken. We hebben een sport en spel dag gehouden, waar iedere vrijwilliger met een aantal kindjes spelletjes ging doen. De spelletjes verschilden van koekhappen tot touwtje springen tot frisbeeën. Het viel ons meteen op dat de kinderen in het babieshome enorm achterlopen in het ontwikkeling vergeleken met de kinderen in Nederland. Zo was er een jongetje van 6 dat niet kon touwtje springen, ook niet na veel voordoen en oefenen, terwijl ze dat bij ons in de kleuterklas al redelijk onder de knie hebben. Voor ons dus een extra bevestiging dat de kinderen zoveel mogelijk stimulering moeten krijgen in de tijd dat wij hier zijn. We hebben de middag afgesloten met broodjes met knakworsten, wat het merendeel van de kinderen heerlijk vonden!

Die avond gingen we uit eten voor het afscheid van die 4 vrijwilligers. We hebben veel met deze vrijwilligers opgetrokken dus we vonden het heel jammer om afscheid te moeten nemen. Twee meiden wonen bij ons in huis dus daar brengen we veel tijd mee door en de andere twee vrijwilligers, een moeder en dochter, zijn met ons mee op safari geweest. We zijn uiteten geweest bij Mati Mahal, een indisch restaurant met heerlijk eten. Maar wat een gezellige avond had moeten worden veranderde helaas al snel in een verdrietige avond.

Tijdens het wachten op het eten bereikte ons het nieuws dat er een baby zou zijn overleden. Justine, onze schoonmaakster en ook die van de andere twee vrijwilligershuizen, had tegen een van de vrijwilligers in een ander huis gezegd dat ze richting babieshome moest omdat er een baby was overleden. Er werd een naam genoemd, maar we konden het niet voorstellen dat het die baby was omdat we die baby 's middags nog springlevend hadden gezien. We bedachten dat het misschien Mozes zou zijn, de baby die Em mee naar het ziekenhuis heeft gebracht, omdat er van hem eerder al werd gevreesd of hij de nacht zou overleven.
Na het plegen van verschillende telefoontjes kwamen we er achter dat er inderdaad een baby was overleden en het was niet Mozes, maar Mukembo, de baby die wij die middag nog springlevend hadden gezien. De details over de oorzaak van zijn dood waren nog onbekend.

Em en ik waren behoorlijk ondersteboven van dit nieuws. Naast het feit dat we het verschrikkelijk vonden dat er een kind was overleden, hebben we veel tijd bij de baby`s doorgebracht en dus ook met Mukembo. Na een luchtje te hebben geschept om een beetje bij te komen, hebben we met zijn allen besloten om ons eten op te eten aangezien dat al besteld was, al smaakte dat natuurlijk nergens meer naar.

Na enige twijfel en een telefoontje met mama, besloot ik (Sasha) mee te gaan naar de babieshome om afscheid te kunnen nemen. Em besloot, ook na enige twijfel en een telefoontje naar het thuisfront, om niet mee te gaan omdat ze Mukembo liever wil herinneren zoals hij was. We zijn uiteindelijk met vijf vrijwilligers richting babieshome gegaan, om op onze manier afscheid van hem te nemen. Hij lag in het aparte medicijnen/dokterskamertje, verlicht met kaarsjes, op het bed met twee aunties (verzorgsters uit het babieshome) die bij hem bleven. Het is hier namelijk traditie om een lijk niet alleen te laten, wat ik eigenlijk wel heel mooi vond. Ondanks dat ik het heel moeilijk vond om er heen te gaan, ben ik blij dat ik op deze manier afscheid heb kunnen nemen. We konden nog mee naar de begrafenis, maar we dachten dat die cultuurshock zo groot zou zijn dat we dat liever niet wilden.

Het is onbekend waar Mukembo precies aan is overleden. Er is nog een nurse bij hem geweest toen hij aan het huilen was waarna hij weer in slaap viel. Toen ze hem vervolgens wilden wekken om hem te voeden, om kwart voor 5, was hij al overleden. Hij is meegenomen naar het ziekenhuis en daar bleek dat er inwendig niks was misgegaan. Onze conclusie is dat hij waarschijnlijk is overleden door SIDS, sudden infant death syndroom, oftewel wiegendood. Vooral omdat ze de baby's hier op een buik laten slapen, ook als ze nog niet hun hoofdje op kunnen tillen of zelf kunnen omrollen.

Dit is dus weer een van de vele cultuurverschillen waar we hier tegenaan zijn gelopen, net zoals dat ze baby's hier gewoon op de commode laten liggen en weglopen. Voor de duidelijkheid, we weten niet zeker of hij aan SIDS is overleden, maar het voelt behoorlijk frustrerend om te bedenken dat het misschien, heel misschien, voorkomen had kunnen worden.

Vandaag was het plan om naar het Nile resort te gaan, om lekker te relaxen. Ondanks een dubbel gevoel zijn we toch maar gegaan, omdat thuis zitten niks veranderd aan de situatie en omdat het fijn was om onze gedachten even ergens anders op te zetten. Het Nile resort is een luxe hotel waar we heerlijk hebben liggen zonnen en genoten van het uitzicht over de Nijl. Vanavond gaan we nog een keer uiteten met onze huisgenootjes die vertrekken, om het toch nog even positief af te sluiten met z'n allen. Ondanks de omstandigheden hebben we dus een leuke dag!

Hopelijk kunnen we de volgende keer weer een wat vrolijker verhaal vertellen, wij proberen de moed erin te houden en te genieten van alle positieve dingen die er ook heel veel zijn!

Liefs Emma en Sasha